ชื่อย่อนิยาย LINDFH ชื่อเต็มนิยาย Life Is No Different From Hell.

{เพลง}

{จะเอาไปร้องจะเอาไปทำอะไรก็ได้แต่อย่างน้อยก็ให้เครดิตด้วยจากผู้แต่ง}

(///////////////////////V\\\\\\\\\\\\\\\\)

เกิดมาในร่างที่เหมือนกับถูกคำสาปและไม่สามารถแก้ได้ ผมพยายามจะแก้ไขหาทางอยู่ แต่ผมไม่สามารถหาสาเหตุที่แท้จริงได้ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ไม่ว่าผมจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม เพราะสุดท้ายแล้วมันก็ไร้ค่า ไร้ค่า มาโดยตลอด ผมนั้นยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้ในตัวตนของผม ผมไม่สามารถเหมือนกับคนปกติได้ แล้วทำไมผู้คนถึงเกลียดผมในคำสาปที่ตัวผมไม่สามารถแก้ได้?

ตัวผมนั้นเจ็บปวดและใช้เวลากับชีวิตไร้สาระที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังนี้มามากพอแล้ว ผมใช้เวลามากพอแล้ว ผมไม่ต้องการให้ใครมาสงสารผม ดวงตาของผมไม่ได้บอดต่อความยุติธรรมที่บิดเบี้ยวของโลกใบนี้อีกต่อไป ผมเบื่อที่จะคิดว่าผู้คนจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เหมือนทุกๆ วันในสมัยเด็กของผม

แต่ไม่เลยเพราะทุกๆวัน ผู้คนกำลังทรมานผม ผมรู้สึก เสียสติขึ้นทุกวันตัวของผมอ่อนแอลงด้วยสิ่งที่ตัวคุณไม่มีวันเห็นหรือได้รับรู้ ความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ ผมรู้สึกเจ็บทุกวันและเจ็บทุกเวลา ผมจะยืนหยัดด้วยตัวเองได้ไหม?

:

(((ผม)))

:

ติดอยู่ในกฎเกณฑ์ของโลกใบนี้ทั้งหมดนี้ เมื่อผมล้ม เมื่อผมล้มลง เมื่อผมล้มลง และ หลับตาลงทุกครั้ง แล้ว ก็ตื่นขึ้นมา และ เจ็บปวดสิ้นหวังทุกครั้ง ต่อโลกแห่งความเป็นจริงที่ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย

มันดูแปลกมากเมื่อคนแบบผมมีความสุขได้เสมอ กับคำโกหกที่ผมพูดขึ้นทุกๆวัน ผมเบื่อความรู้สึกของตัวเองมามากพอแล้ว ผมภูมิใจกับคำโกหกของตัวเองมากเกินไป ผมพอแล้วกับการดูถูกทั้งหมดนี้ และการโกหกตัวเองของผม

ดวงตาของผมมืดบอดขึ้นทุกๆ วันทุกๆวัน ความไม่มั่นใจที่บิดเบี้ยวของคุณและผม ผมเหนื่อยกับการคิดว่าผู้คนสังคมจะเปลี่ยนไป ตัวคุณกำลังทำให้ผมเจ็บปวดขึ้นทุกๆวัน ผมมองเข้าไปในความมืด ขณะที่ผมนั่งอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ไร้ซึ่งเสียงหัวเราะและความสุขใดๆ มีแต่ความโดดเดี่ยวที่มีแค่ผมอยู่เพียงลำพัง

ที่ผมไม่สามารถปลดปล่อยตัวของผมออกมาได้

มีแต่ รายล้อมไปด้วยความมืดมิดที่มันค่อย ๆ ควบคุม ผมรู้สึกว่าสติของผมอ่อนแอลงด้วยสิ่งที่คุณไม่มีวันเห็นหรือได้รับรู้ ความเจ็บปวดนี้ ผมรู้สึกถึงมันทุกวันทุกวัน

(((ยังไม่มีวันหยุด)))

แต่ตัวผมก็คงทำได้แต่ ยืนหยัดอยู่คนเดียว ยืนหยัดอยู่คนเดียว ได้เท่านั้น ติดอยู่ในฝันร้ายนี้ ที่ตัวผมไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ เมื่อผมล้มลง ทุกๆครั้ง ผมจะสิ้นหวังลงไปลงไปสู่ความมืดมิดทุกครั้ง ทุกครั้งที่ผมล้ม เจ็บปวดทุกๆ วัน สิ้นหวังทุกๆ ชั่วโมง มันไม่คุ้มกับเวลาของคุณ

ที่พยายามมาเข้าใจคนแบบผม มันไม่คุ้มกับเวลาของคุณ ที่จะทำให้ผู้ชายคนนี้มีศรัทธาในชีวิต ที่เรากับคำสาป พวกมัน ตบหัวผมเหมือนผมเป็นได้แค่ของเล่นของพวกมัน ขโมยศรัทธาของผม ในการใช้ชีวิตอยู่ ทำไมตัวผมถึงไม่สามารถเป็นคนปกติแบบคุณได้?

(((ทำไมล่ะ)))

:

(((บอกผมหน่อยสิ))

:

(((((ว่าผมผิดตรงไหน?)))))

:

ผมพยายามแล้ว

:

พยายามแล้ว

:

ที่ผมจะหาชีวิตปกติแบบคุณ

:

ผมโหยหาชีวิตที่ปกติทุกวัน

:

ปรารถนามันทุกวัน

:

แม้ว่ามันจะไม่มีค่าอะไรก็ตาม

:

สำหรับคุณ

:

ตัวของผมมองเข้าไปในความมืดมิด ขณะที่ผมทรายอยู่เพียงลำพัง ล้อมรอบด้วยความมืดมิดที่มันค่อยๆ ควบคุม ผมรู้สึกว่าสติของผมอ่อนลงด้วยสิ่งที่คุณไม่รู้ ความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ ผมจะยืนหยัดได้ทุกสิ่งที่ติดอยู่ในทั้งหมดนี้ ภัยอันตรายทั้งหลาย ขณะที่พุ่งมาใส่ตัวผมจนผมล้มลง ตก ลงไปในความมืดมิดอันไม่มีวันมีที่สิ้นสุด

:

ผมไม่รู้

:

ว่าผม

:

จะขึ้นมาได้ยังไง

:

แต่ผมในตอนนี้

:

ขอปฏิเสธสิ่งนั้น

:

เพราะตอนนี้ความมืดคือสิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำให้ผมมีความสุข

:

ขอโทษครับปะป๊ามาม๊า

:

ลูกมันเป็น สัตว์ประหลาด 

:

ผมเจ็บปวดทุกวันผมเจ็บปวดทุกเวลามีใครบอกผมหน่อยได้ไหมว่าผมจะหนีไปจากความเจ็บปวดนี่ได้ยังไงกัน???

:

นั่นใครน่ะ??

:

นั่นไม่ใช่ผมผมไม่ใช่สิ่งนั้น

:

((((((ช่วยด้วย)))))

:

ผมไม่ใช่สิ่งนี้ผมไม่ได้อยากเป็นสิ่งนี้

:

ใครก็ได้ฆ่าผม

:

ผมเจ็บปวดทุกๆ วันผมเจ็บปวดทุกเวลา

:

ขอร้องพอได้แล้วขอร้อง

:

ผมเจ็บแล้วผมไม่อยากยุ่งกับใครแล้ว

:

พวกคุณช่วยออกไปไกลๆ ผมหน่อยได้ไหมผมขอล่ะ

:

ช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม?

:

พอแล้ว

:

เหนื่อยแล้ว

:

กับโลกอันยุติธรรมใบนี้

:

ต่อไปนี้

:

ต่อไปนี้

:

ตัวของผมคงต้องเป็นสัตว์ประหลาดเพื่อจะจบทุกอย่างเอาไว้ตรงนี้

:

จุดสิ้นสุดมาถึงแล้ว

:

ลาก่อนโลกลาก่อนจักรวาลลาก่อนการดำรงอยู่ลาก่อนทุกโมเลกุลลาก่อนทุกอย่าง

:

ลาก่อนชีวิตที่ไม่ต่างอะไรจากขุมนรกที่ไม่มีสันติภาพ มีแต่ความหายนะ

:

ในตอนนี้ผมไม่อยากอ่อนแออีกต่อไปแล้วพอแล้วกับฝันร้ายที่ไม่มีวันสิ้นสุดนี้

:

ตัวของผมจะจบมันเองและจะปลดปล่อยทุกคนไปสู่เสรีภาพที่แท้จริงที่เราทุกคนจะได้พักผ่อนไปตลอดกาลพอแล้วฝันร้ายพอแล้วชีวิต

:

ถึงเวลาสู่อิสรภาพแล้ว

:

(((((ปัง)))))

[\\\\\\\\\\\/////////////]

เพลงจบแล้ว

(///////////////////////V\\\\\\\\\\\\\\\\)

ภาพได้ตัดไปที่เด็กชายคนหนึ่งได้ยืนมองคุณครูและเพื่อนร่วมห้องของเขาหน้าห้องเรียนด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้

:

:

คุณครูและเหล่านักเรียนในห้องได้หันมามองเขาด้วยสายตาและท่าทางที่ตกใจกับสิ่งที่เห็น

เพราะในมือของเด็กชายคนนั้นถือระเบิดขวดอยู่ยังไงล่ะ

และทันใดนั้นเองตัวเด็กชายคนนั้นได้พูดคำๆนึงออกมานั่นคือคำว่า:

ตาย

ตายซะ!

ตายไปให้หมด!

และเมื่อสิ้นสุดเสียงนั้น

มันก็ตามมาด้วยเสียงของแก้วที่แตกและตามมาด้วยเสียงเปลวเพลิงของระเบิดขวดที่ร้อนแรงเรากลับเป็นไฟนรกอเวจี

ที่กำลังเผาไหม้ห้องเรียนแห่งนี้อย่างบ้าคลั่ง

และก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของอาจารย์ผู้หญิงที่กรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาน

และทันใดนั้นเองเด็กทุกคนที่ได้เห็นสถานการณ์นี้ก็ได้ตื่นตกใจกับสิ่งที่พวกเขาเห็น

และเปลวเพลิงของระเบิดขวดได้ท่วมไปทั้งทั่วห้องเรียน

และทันใดนั้นเองก็ได้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งในห้องได้พูดขึ้นว่า: นี่มึงทำบ้าอะไรน่ะหยุด!?!?!? ปัง! อ่าาาาาาา!

เสียงปืนนัด 1 ได้ดังขึ้นมา

เด็กชายคนนั้นได้พูดขึ้น: ตาย ตายไปให้หมด ตายออกไปจากชีวิตของกูไอ้พวกเดนนรก!!!

และก็ตามมาด้วยเสียงของเราเพื่อนในห้องทั้งหลายที่ดังขึ้น

เดี๋ยวกูขอโทษที่ไป! ทำอย่าง! ปุ้ง ขอร้องล่ะ! อย่าฆ่าฉันเลยนะ! ปุ้ง ทุกคนรีบหนีไอ้บ้านี่มันบ้าไปแล้ว! ปุ้ง!

ใช่ตอนนี้อาการบ้ามันกำเริบแล้ว! ปุ้ง! อาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!

เสียงของเด็กชายผู้เป็นคนกระทำเรื่องราวอันโหดร้ายได้ดังขึ้น: ใช่สิตอนนี้กูมันบ้ากูมันบ้าแล้วไงบ้าที่ต้องมาอยู่ในโลกใบนี้กูบ้าที่จะต้องถูกพวกมึงกดขี่ข่มเหงทุกวันกูบ้าที่ต้องเดินมาในโรงเรียนบ้าๆ นี่ทุกวันและกูก็บ้ากับชีวิตฆวยๆ ของกู

และเมื่อเสียงนั้นสิ้นสุดลง

ได้มีเสียงของเราเด็กอีกกลุ่มหนึ่งที่หวาดกลัวและทุกข์ทรมานได้ดังขึ้น!

ตัวของใครบางคนในจิตใจของผู้กระทำความผิดได้รู้สึกเจ็บปวดและโศกเศร้าในสิ่งที่ตัวเองเป็นและไม่สามารถเหมือนกับคนปกติได้

ปุ้ง!

เด็กชายผู้บ้าคลั่งได้ยิงปืนไปอีก 1 นัดและพูดว่า:

ตาย!

ปุ้ง!

ตายไปให้หมด!

ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!

ไอ้พวกเห*้ย!

เอาความสุขของกูคืนมา

คืนมา.....

ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!

ตายไอ้พวกเดนนรก!

ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!

ตาย!

ปุ้ง!

อาาาาาาา

ตาย!

เดี๋ยวก่อนมึงเคยจำได้ไหมว่าวันนั้นกูเคย@!#!@!#!

ปุ้ง!

ตาย!

ขอร้องล่ะ

ปุ้ง!

อาาาา! 

กูเจ็บปวดทุกวันกูเจ็บปวดทุกเวลา

ปุ้ง!

อาาาา! อาาาา! อย่าๆ กูยังไม่อยาก

ปุ้ง!

555+ ใช่แล้วตายยังไงล่ะ

และระหว่างที่เด็กชายผู้บ้าคลั่งคนนี้กำลังไล่ยิงเหล่าเด็กๆที่อยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ก็ได้มีคุณครูคนหนึ่งได้พูดว่า:

รีบหนีเร็ว!

รีบย้ายนักเรียนออกจากโรงเรียนนี้ให้ไวที่สุด!

และรีบแจ้ง!

ปุ้ง!

ร่างของคุณครูคนนั้นได้ล้มนอนลงไปสู่การหลับไหลอันไม่มีวันมีที่สิ้นสุด

เด็กชายคนนั้นที่ตอนนี้บ้าคลั่งไปแล้วได้เหยียบย่ำบนล่างของคุณครูที่เขาได้ยิงไปและได้ตะโกนคำว่า:

ตาาาาาายยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ตายไปซะไอ้ครูเห*้ยที่ไม่เคยสนเห*้ยอะไรเลย

ปังๆๆๆๆๆๆ

เสียงกรีดร้องของเราเด็กนักเรียนได้ดังขึ้นมาพร้อมกับหาฝนลูกกระสุนมากมายที่ดังขึ้น

เด็กชายผู้บ้าคลั่งคนนั้นในตอนนี้เขาได้ถือปืนและไล่ยิงเด็กทุกคนที่เขาเห็นไม่ว่าจะอยู่อนุบาลหรือประถมก็ตาม

((((ขอโทษ))))

ไม่มีทาง

ไม่รู้สึกผิดอะไรเลย

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

ในตอนนี้เสียงกรีดร้องของเราเด็กน้อยทั้งหลายได้ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของดินปืนที่ได้ปะทุดังขึ้นมาอย่างไม่หยุดยั้ง

สายน้ำโลหิตได้เริ่มถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องและเสียงของปืนที่มากขึ้นเรื่อยๆ

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

เด็กชายผู้บ้าคลั่งคนนั้นได้พูด: ในตอนนี้คงมีแค่อาวุธเท่านั้นแหละที่จะเข้าใจในตัวของกู

ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!ปุ้ง!อาาาา!

ในตอนนี้ทั้งโรงเรียนนั้นต่างก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวความสิ้นหวังความโกรธความโศกเศร้าและความเกลียดชัง

ร่างของเด็กน้อยที่อาจจะอยู่ชั้นอนุบาลคนนึงได้ล้มลงเพราะรอยบาดแผลที่ถูกฝังโดยลูกตะกั่ว

เด็กชายคนนั้นได้ร้องไห้และฉี่แตกด้วยความเจ็บปวดเด็กชายคนนั้นได้พยายามวิ่งเพื่อจะพยายามเอาชีวิตรอดจากเด็กบ้าคนนั้น

แต่ว่าดูเหมือนว่ามันจะสายเกินไปแล้วเพราะเด็กชายผู้บ้าข้างคนนั้นได้เดินมาเข้าใกล้เด็กอนุบาลคนนั้นแล้ว

และก่อนที่เด็กอนุบาลคนนั้นจะได้นอนหลับไปตลอดกาลเขาได้พูดคำนึงขึ้นมาว่า:

ผมอยากกลับบ้านผมอยากกลับบ้านผมไม่อยากอยู่โรง

((((((((((((ปัง))))))))))))

ท่านใดนั่นเองก็ได้มีเสียงปืนได้ดังขึ้นนัดหนึ่ง

และตามมาด้วยเสียงของเด็กชายผู้บ้าคลั่งคนหนึ่งที่ได้พูดว่า:

โทษน้องที่เราทุกคนไม่สามารถออกไปจากโรงเรียนได้เพราะโรงเรียนคือชีวิตของพวกเราแม้ว่าเราจะเกลียดมันมากเพียงใดก็ตาม

ปัง!

เด็กชายคนนั้นได้หายใจออกมาและพูดอีกครั้งว่า: นี่แหละคือชีวิตในรั้วโรงเรียนมันโหดร้ายแบบนี้แหละ

ปุ้งๆๆ

ตายตายซะตายตายไปให้หมดตายตาาาาาาาาาาาาาายยยยยย!!!!!!

ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!ปุ้ง!

Welcome the Hell!

เขาได้ยิงปืนต่อไปเรื่อยๆ อย่างนั้นเขาได้ฆ่าทุกคนที่เขาเห็นเขาได้ฆ่าทุกคนจนกระสุนปืนของเขาไร่หรอลงไปทุกครั้งทุกครั้งจนเหลือเพียงแค่นัดสุดท้าย

และในโรงเรียนในตอนนี้เราตำรวจมากมายได้มาถึงและได้ยิงปะทะกับเขาจนทำให้เขาถูกยิงที่แขนข้างซ้าย 1 นัดจนเลือดไหลออกมา

เราตำรวจมากมายที่พยายามยิงสู้กับตัวเขาอยู่ได้เริ่มสังเกตว่า ตอนนี้ตัวเขากระสุนปืนหมดแล้ว

แต่ที่จริงแล้วเขายังเหลือกระสุนนัดสุดท้ายอยู่และกระสุนนัดสุดท้ายเขาเก็บเอาไว้เพื่อใช้กับตัวของเขาเองยังไงล่ะและก่อนที่เขาจะหลับไหลไปตลอดกาลจากโลกที่น่ารังเกียจใบนี้เขาได้พูดขึ้นว่า:

ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นปีศาจคุณเป็นใครแต่ว่าขอบคุณมากๆเลยนะที่ให้อาวุธกับผมให้อำนาจกับผมให้ผมได้แก้แค้นขอโทษครับป๊ามาม๊าลูก

(((มันเป็นสัตว์ประหลาด)))

น้ำตาของเด็กชายคนนั้นได้ไหลออกมาราวกับสายน้ำ

ก่อนที่จะมีเสียงอัสนีญาบัตรได้ดังขึ้น

((((((((((((ปัง))))))))))))

และเมื่อสิ้นสุดเสียงนั้นร่างของเขาได้ล้มลงไปสู่พื้นคอนกรีตสีเทาอันแข็งกระเทือน

พร้อมกับสายน้ำโลหิตที่ไหลลงมาจากหัวของเขาเป็นหยังจำนวนมากและก็ได้ปะปนกับสายน้ำโลหิตที่มาจากเด็กเด็กมากมายที่ได้ล้มลงไปอย่างไม่หวนคืนกลับมา

เหล่าตำรวจมากมายที่พยายามมาหยุดยั้งความบ้าคลั่งของเขาได้มาถึงร่างอันไร้วิญญาณของเด็กชายผู้บ้าคลั่งคนนี้

และได้มองไปที่ร่างของเด็กชายผู้บ้าคลั่งคนนี้ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างและไม่สามารถอธิบายได้

แต่ทันใดนั้นเองก็ได้มีหยดน้ำมากมายที่ได้ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าเพื่อชำระล้างความบ้าคลั่งในโรงเรียนแห่งนี้เปลวไฟและโลหิตของเด็กเด็กและครูมากมายต่างก็ค่อยๆจางหายลงไป

ด้วยสายฝนแห่งการร่ำไห้

การกระทำของเด็กชายผู้บ้าคลั่งคนนี้ได้เริ่มโด่งดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นระดับประเทศและบางส่วนของโลกใบนี้

ผู้คนมากมายจะออกมาตั้งคำถามถึงสาเหตุในการกระทำของเด็กชายคนนี้คนมากมายจะมาพูดคุยกันถึงเรื่องราวที่เด็กชายคนนี้เป็นคนกระทำ

และในโลกออนไลน์สื่อมากมายได้บอกว่านี่มีต้นเหตุมาจากเกมแต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่มีต้นเหตุมาจากเกมเลยด้วยซ้ำเพราะเด็กคนนี้ไม่มีแม้กระทั่งมือถือของตัวเองด้วยซ้ำไป

ตัวของเขาได้แต่อิจฉาคนอื่นได้แต่โกรธแค้นในสิ่งที่คนอื่นได้กระทำกับเขาตัวของเขาได้แต่เกลียดและกัดฟันยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นตัวเขาได้แต่ทนทุกข์ทรมานในรั้วโรงเรียนที่ไม่ยุติธรรมแห่งนี้

และก็ไม่มีใครเข้าใจตัวของเขาเลยแม้กระทั่งหมอจิตเวชที่เขาไปหาเพื่อระบายความรู้สึกในรั้วโรงเรียนก็ยังไม่สามารถให้คำแนะนำกับตัวของเขาได้ถูกต้องแม้แต่นิดเดียวหมอคนนั้นเขาไม่เข้าใจเลยว่าความรู้สึกของการ แกล้ง และ ความโดดเดี่ยว นั้นมันรู้สึกยังไง

หมอคนนั้นเขาไม่เคยไม่เคยเข้าใจมันด้วยซ้ำไป

จนวันหนึ่งได้มีชายคนหนึ่งมาหาเขาชายผู้มีดวงตาสีดำทมิฬราวกับอสูรกายในคริปปี้พาสต้าตัวของชายคนนั้นได้ยื่นข้อเสนอที่จะเสนอให้ตัวของเขาได้ล้าง

แค้นแบบตามใจชอบแลกกับการที่เขาจะต้องทำสิ่งสิ่งหนึ่งที่ชายคนนั้นต้องการและก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดอะไรออกไป

เด็กหนุ่มคนนั้นได้เซ็นสัญญานั่นโดยทันทีโดยไม่ลังเลด้วยซ้ำไปทำให้

ชายคนนั้นได้ยิ้มออกมากว้างมากจนดูผิดมนุษย์แล้วพูดว่าหลังจากที่เขาได้ล้างแค้นเสร็จตัวของชายคนนั้นจะมาหาเขาเพื่อทวงสัญญาที่ตัวเขาติดค้างเอาไว้กับ

ชายคนนั้นและจะพาวิญญาณของเขาไปอยู่ในที่ที่ทุกคนในโลกยุคนี้อยากจะไป

พร้อมกับพลังที่ตัวของเขาปรารถนามากที่สุด

แต่ในกรณีที่เขาไม่#(฿+#+(#_--฿++฿+#++฿+(฿(฿฿((฿((฿(฿+฿++_+_(฿(-฿+฿+฿+฿((#(#(#(#(#((#(#(#((#

และในตอนนั้นร่างของเขาก็ได้ถูกพามาที่ไหนสักแห่งหนึ่ง

!(!(!(!(!(kill me now)!)!)!)!)!

และทันใดนั้นก็ได้มีเสียงประตูได้ปิดเสียงดังขึ้นมา

ตัวของเขาได้มองไปที่ประตูนั่นด้วยความหวาดกลัว

ในตอนนี้ร่างของเขาถูกมัดปากมัดขามัดมือเอาไว้เต็มไปหมดตอนนี้ตัวของเขาแทบขยับไปไหนแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำไปแม้แต่การพยายามอ้าปากหรือหายใจก็ยากลำบากมาก

และทันใดนั้นเองด้านหลังประตูนั่นก็ได้มีเสียงของใครสักคนได้พูดออกมา

จากเหตุการณ์กราดยิงที่เกิดขึ้นมาโดยฝีมือของเด็กชายคนนี้นั้น

มันก็เหมือนกับเคสเหตุการณ์หลายๆเคสที่มักจะเกิดมาจาก

แรงกดดันจากผู้คนรอบข้างและสังคมการกลั่นแกล้งภายในโรงเรียน

และชีวิตสมัยใหม่ที่มีความตึงเครียดมากขึ้น

จนทำให้เกิดเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทหรือเหตุการณ์ความรุนแรงรูปแบบต่างๆอยู่หลายสิบครั้ง

แม้เราจะเกลียดมันมากเท่าไหร่แต่สุดท้ายแล้วพวกเราเองก็คงทำได้แต่ต้องยอมรับกับชีวิตและสังคมสมัยใหม่เท่านั้น

เด็กชายคนนี้ก็เหมือนกับคนหลายๆคนในสังคมแห่งนี้ที่ถึงจะพยายามอยู่กับมันมากเพียงใดแต่สุดท้ายด้วยความโกรธ

และความเจ็บปวดมันได้ทำให้เขาได้สร้างโศกนาฏกรรมที่ไม่สามารถให้อภัยได้

ตัวของเด็กชายคนนี้ก็เหมือนกับหลายๆเคสที่ผ่านมาที่เป็นเคสเหตุการณ์กราดยิงตัวของเขาต้องการลงโทษสังคมบ้าๆนี่

โดยใช้ความรุนแรงเหล่านั้นที่ได้ฝังอยู่ในตัวของเขาระบายมันออกมาให้สังคมที่เขาอยู่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดของเขา

แต่ว่าไม่ว่าเขาจะระบายมันออกมามากเพียงใดสุดท้ายแล้วผู้คนในตอนแรกนั้นอาจจะหวาดกลัวในการกระทำของเขาแต่ว่า

เมื่อนานวันเข้าการกระทำของเขาก็จะถูกลืมเลือนและหายไปจากสังคมแห่งนี้ทิ้งไว้เพียงแค่ข้อตักเตือนถึงความรุนแรงภายในรั้วโรงเรียนและการกลั่นแกล้งที่มากจนเกินไปเท่านั้น

สุดท้ายแล้วแม้ว่าเขาอาจจะอยากบอกสังคมถึงการกระทำในครั้งนี้ของเขาว่ายังไงก็ตามแต่สุดท้ายการที่เขาทำแบบนี้นั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการหยดพิษลงไปในมหาสมุทรเลยด้วยซ้ำไป

((((ใช่แล้ว))))

(((((มันไร้ประโยชน์)))))

นี่แหละสังคม

นี่แหละชีวิต

นี่แหละผู้คน

นี่แหละกฎหมาย

และนี่คือการต่อสู้

ที่ไม่สามารถเอาชนะได้

อ่อแล้วนายที่อยู่ในห้องน่ะ

Life Is No Different From Hell.

อาาาาาาาาาาาาาาาาา!!

ปุ้งๆ

แกถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนเกลียด

ปังๆๆ

อาอาฮา

ปุ้งๆ

No Peace, Only DOOM

(!!!!ปุ้ม!!!!)

จบตอนที่ 0

{จากผู้แต่งเรื่องนี้: ช่วงแรกๆ รายละเอียดจะโคตรเยอะแต่ช่วงหลังๆ จะน้อยลงเพื่อความกระชับในการเขียนให้มันเร็วขึ้นและการอ่านได้ง่ายขึ้นของคนอ่านและตอนที่ศูนย์ก็จะมีบางช่วงเป็นแค่อาการทางจิตของตัวละครหลักเท่านั้นหรือจะพูดง่ายๆ ก็คือจะมีบางอย่างที่เป็นเรื่องจริงและไม่ใช่เรื่องจริงอยู่ในตอนที่ศูนย์}